TORMENTAS E TORMENTOS

Onte, cando escribín esta historia non estaba demasiado inspirado, pero bueno... isto é o que saiu:

Reinaban naquela noite de novembro a tranquilidade e o silencio, pero este rompeuse despois daquel lóstrego que iluminou o ceo por un intre, cando soou un forte trono. Un daqueles tronos que tanto aterraba a Tomás cando, sendo un pícaro, escoitaba da súa avoa que aqueles infernais ruidos eran os que facían as nubes cando estaban anoxadas. Tomás criárase cos seus avós desde a morte da súa nai sendo el un bebé, e que fora seguida da encarcelación do seu pai, tras unha gran maraña de trampas, mentiras e outras "simpatías" coas que conseguiu culpalo do tráxico suicidio da moza, que o xuíz dictaminou como homicidio voluntario. Máis ben vivía coa súa avoa, xa que o seu avó traballaba e pasaba o día fóra da casa, só viña á casa á hora da cea, e pola mañá erguíase ben cedo. Por esta razón, malia ás explicacións do avó que lle dicía que non tiña que ter medo dos tronos, que as nubes discutían entre elas, e como eran tan grandes, a súa voz era así de forte, era a avoa quen pasaba máis tempo con el, e dicíalle a Tomás que el era o unico culpable de que seu pai matara á súa muller, e agora tivera que cumplir condena no cárcere, e que iso era propio dun rapaz malo, e por iso agora as nubes clamaban vinganza.
O pobre do cativo pasaba noites e noites chorando, e cando durmía tiña pesadelos terribles. Pese aos intentos do avó de evitar esta situación, e mesmo de afastar a Tomás da súa avoa que tanto dano lle estaba a causar, foi imposible; el tiña que traballar para vivir, e a vella sempre atopaba a maneira de saírse coa súa. Tomás tíñalle tanto medo á súa avoa que non se atrevía a levarlle a contra, nin a facer nada que a puidese incomodar. Nunca chegou a esquecer todas aquelas noites de sufrimento. Chegado un momento, o seu avó caeu enfermo e el chorou e chorou, e rezoulles aos tronos... díxolles que o seu avó non tiña culpa do mal que el fixera, e que se querían castigalo o levaran a el, ao verdadeiro culpable de todo. Pouco a pouco o avó de Tomás foise recuperando, pero alguén ocupou o seu lugar. A avoa comezou a perder as súas forzas pouco a pouco. Á fin quedou amarrada a unha cama da que xa non podía levantarse, pero na que durou máis de dúas décadas, mantida viva probablemente polo veleno que había no seu interior. E ocorreu que cando ese trono rompeu o silencio daquela noite de novembro, Tomás ollou unha vez máis á súa avoa, xusto no momento en que esta entrepechou os ollos para despois dun intre pechalos de forma definitiva, dando lugar a unha longa, silenciosa e sen tronos noite de velorio.


Esperando que sexa do voso agrado despídome por hoxe:

un saúdo a todos e todas.