Caparazón

Non sabería definir aquilo... era como sentir que había alguén aí... alguén que me coidaba e me protexía, e sería así por sempre. Por iso se, aínda que fose só por un intre, un día, deixaba de sentir esa presenza, volvíame vulnerable ante absolutamente todo o que me rodeaba.
Isto foi só unha conclusión tirada do soño que tiven unha noite... a noite na que, fai moito tempo, soñei que ti serías para min!

Un diluvio sen arca II

Foise a luz e os edificios seguían caendo un tras doutro. Tomás non sabía se chorar, se berrar, se abrir os brazos ao ceo e agardar o milagre... En realidade estaba a facer un pouco de todo á vez. Entón, advertindo que a masacre seguía a aproximarse a gran velocidade pola súa dereita, derrubando edificios como se foran castelos de naipes feitos no aire, volveu ollar cara a ventá e comprobou con angustia que dun remuíño de vento nacera un tornado que ía aumentando en tamaño e intensidade a medida que se achegaba pola súa esquerda. Tomás lanzouse ao chan do seu cuarto, meteu a cabeza entre os brazos e coma un cadelo asustado ficou quedo ata sentir un forte temblor, que durou unhas décimas de segundo que a el se lle antollaron eternas. Logo... nada! Non se derrubara o edificio. O balbordo da auga pola rúa a moitos metros do chan, así como o estrépito co que os edificios caían un a un foise afastando sen que Tomás puidera comprender que diaño estaba a pasar. Correu á fiestra unha vez máis e comprendeu que aquel tornado se producira no instante preciso e coa intensidade precisa para atoparse coa forte corrente de auga no punto preciso para desviala. Así foi que o tornado avanzou libre por onde a auga xa actuara sen piedade, e abriu a corrente en dúas, de maneira que continuou a destrución uns metros máis aló da vivenda do noso pequeno protagonista.
Tomás xa non sabía se estaba esperto, se estaba a soñar ou se tal vez se atopaba dentro dunha película de medo. Entón recordou aquela voz que falara antes do diluvio e sacando medio corpo pola xanela berrou cos brazos abertos ao ceo: “Deus, es ti, verdade? Grazas por acordarte de min!” Entón o ceo abriuse por un momento, e esta vez a voz soou moi feminina, aínda que forte e retumbante: “Non, Tomás, non son Deus, pois se o fose non estaría da miña man castigar a toda esta xente. Deus só é quen de castigar a quen ten fe e teme os seus castigos, e só pode axudar a quen cre na súa axuda. Por iso isto só o podo facer eu, porque a min sí que pertencedes todos vós, os mesmos que me estabades a matar dende dentro. Son a Natureza e podes chamarme Gaia”

Esperado, inesperado... enfin... espero que vos gustase.
PD: O desenlace estaba pensado dende o principio, cando escribín a primeira parte xa tiña unha idea sobre o final, aínda que a fun redactando según a iba escribindo, pero o final xa estaba pensado antes que nada, xDDD

Un diluvio sen arca I

Era unha tarde escura do mes de novembro. De súpeto abriuse o ceo e saiu unha voz grave, forte e seria, con tono de enfado, que dicía: “Así pagades a oportunidade que vos dei para vivir? Terase que repetir a historia do diluvio unha vez máis!” Tomás estaba no seu cuarto cando isto ocorreu, e asomárase a fiestra para ver o que pasaba. Puxéronselle de garavata ao ver e escoitar aquilo.
De xeito case instantáneo, o ceo pechouse de novo, e as nubes q antes eran escuras, voltáronse agora dunha cor estrana, entre un negro ameazador e un violeta iracundo. Comezou a chover e Tomás que sempre fora un rapaz concienciado no aforro enerxético e no respeto á natureza, pensou que el non merecía estar incluído naquel terrible castigo. Dende ben pequecho, ensinado polos seus pais, así como polos seus mestres na escola, sempre fixera o que estaba nas súas mans para reciclar, aforrar auga e enerxía, contaminar menos, etc. Por iso pensou que se Deus era quen estaba a facer aquilo, sabería o que tiña que facer, e quen era ou non era merecedor do castigo ou da salvación. Por iso, malia que con algo de inquedanza, tratou de seguir coa súa vida máis ou menos normal, como se só fose un día máis de chuvia. Pero na televisión e na radio as noticias de mortes por aquel diluvio sucedíanse cada vez con máis frecuencia, os danos materiais e persoais eran catastróficos, a auga corría polas rúas de cidades e vilas de todo o mundo arrastrando casas e estradas, e chegando a xerar ondas que engulían os máis altos rañaceos do mundo. De súpeto, unha onda xigante entrou con gran furia na rúa onde vivía Tomás, e comezou a arrasar con todo o que atopaba. Nos medios de telecomunicacións non daban abasto, e Tomás comezaba a desesperarse. Entón a radio perdeu sinal, e a imaxe e son da televisión foron como absorvidas dentro do propio televisor. Foise a luz e os edificios seguían caendo...

A máxica chuvia do verán

Era unha tarde de verán, pero semellaba que o inverno estaba a petar á porta. Chovía intensamente, e non parara en todo o día. Xa chovera de madrugada, e seguiría chovendo polo menos ata a noite. “Nunca choveu que non escampara”, díxolle un rapaz calquera, dun lugar calquera á súa nai, para engadir logo: “Pero tamén din que para todo hai unha primeira vez”.
Aquela muller sabía que o único que lle acontecía ao seu fillo era que nun día así botaba máis de menos á súa moza, e extrañábaa ao seu carón. No entanto, o rapaz estaba a pensar que se tiña tantas ganas de estar con ela era porque aquela rapariga o convertía no ser máis feliz do mundo.

PD: Escrito por Geno nunha chuviosa tarde de verán.