SONETO DA DAMA DE BRANCO

Pel de pantasma, de carbón o pelo;
no seu rostro dous negros túneis sen fin,
os seus beizos brancos faltos de carmín,
sangue nas veas parece non telo.

Quedas atrapado sen poder velo,
eu cunha soa mirada caín,
só con ollarme apoderouse de min;
non tentes fuxer, non podes facelo.

Ela volve a túa vida escura,
xa non serás máis dono da túa vida,
caerás na máis inmensa loucura,

farás o que queira sen que cho pida;
se probas a súa amarga dozura
será a túa dama preferida